Psycholog mgr Barbara Weksej
Szczecin
ul. Panieńska 46/7
tel. 601 579 532

W psychologii istnieje wiele teorii wyjaśniających rozwój osobowości i przyczyny kłopotów emocjonalnych. Podejściem moim zdaniem najgłębiej potrafiącym zrozumieć zarówno naturę człowieka jak i naturę zaburzeń jest podejście psychoanalityczne i psychodynamiczne. Rozumienie to bardzo rozwinęło się od czasów Freuda i obejmuje nie tylko twierdzenia zawarte w klasycznej psychoanalizie Freudowskiej, ale również dokonania naukowe badaczy z obszaru psychologii relacji z obiektem, psychologii ego czy teorii więzi.

To co jest wspólne w ujęciach psychoanalitycznych, to podkreślanie wagi nieświadomości i wczesnych doświadczeń w powstawaniu obecnych kłopotów i trudności życiowych. Obecne trudności emocjonalne są więc zawsze rozumiane w kontekście całej historii życiowej. Są one traktowane - mówiąc bardzo ogólnie - jako echo kłopotów sprzed lat. Uważa się, że mamy tendencję do tworzenia i powtarzania zachowań, które kiedyś pomagały nam poradzić sobie z rzeczywistością, ale obecnie są zbyt sztywne i niedostosowane do problemów życiowych, które musimy rozwiązywać.

Teorie psychoanalityczne uważają też, że jesteśmy nieświadomi wielu czynników determinujących nasze zachowania i emocje. Terapia wiąże się więc zawsze z eksploracją świadomych i nieświadomych obszarów naszej osobowości. Psychoterapia pokazuje jak wpływają one na nasze obecne relacje i jak kształtują nasze zachowania, a przez to pozwala głębiej zrozumieć nasze emocje i konflikty, co warunkuje zmianę spojrzenia na siebie i swoje życie.

Psychodynamiczny i psychoanalityczny - terminy te określają więc podobny sposób rozumienia natury człowieka i zaburzeń, ale trochę inny sposób ich leczenia. Tradycyjne leczenie psychoanalityczne to spotkania częstsze, 4 - 5 razy w tygodniu, raczej w pozycji leżącej i przede wszystkim przy pomocy techniki wolnych skojarzeń. Leczenie w konwencji psychodynamicznej - to spotkania o mniejszej częstotliwości, w pozycji twarzą w twarz, z użyciem nieco innych technik terapeutycznych. Obie formy terapii zalicza się do terapii długoterminowych, skoncentrowanych na usuwaniu przyczyn objawów, nie samych objawów. Dlatego poprawa objawowa nie jest wcale równoznaczna z zakończeniem terapii.